کمتر از ۵۰ روز از انتخاب حسن روحانی به عنوان رییس جمهور جدید جمهوری اسلامی ایران می گذرد که طرح "تشدید تحریم نفتی ایران" در کنگره امریکا با اکثریت قاطع آرا (۴۰۰ موافق و ۲۰ مخالف) تصویب شد، هر چند این طرح هنوز به تایید نهایی مجلس سنا و امضای اوباما نرسیده است اما حامل چند نکته اساسی است:

۱. علیرغم تغییر رییس جمهور ایران و روی کار آمدن فردی که در مجامع بین المللی و دیپلماتیک به نرمش در برابر غرب شهرت دارد، امریکایی هابه دنبال ایجاد فضایی هستند تا ایران از موضع ضعف حداکثری وارد مذاکره با امریکا شود. به عبارت دیگر امریکایی ها حتی روی کار آمدن روحانی را نیز چندان به فال نیک نگرفته و به دنبال مذاکره برابر و بدون پیش فرض با جمهوری اسلامی نیستند، همچنان حقوق مردم ایران برای امریکایی ها کمترین اهمیتی ندارد و تشدید تحریم های نفتی ایران حتی بعد از انتخاب روحانی، یعنی امریکا فشار همه جانبه به جمهوری اسلامی را در دستور کار خواهد داشت.

۲.شاید در این شرایط بهتر بتوان حکمت جملات ابتدای سال جاری رهبر انقلاب در مشهد مقدس را درک کرد که فرمودند:

آمريكائی‌ها مرتب از راه‌های گوناگون به ما پيغام ميدهند كه بيائيد درباره‌ی مسئله‌ی هسته‌ای گفتگو كنیم؛ هم به ما پیغام میدهند، هم در تبلیغات جهانی‌شان این را مطرح میكنند. مسئولین بلندپایه و مسئولین میانی آمریكا بارها و بارها میگویند بیائید در كنار گفتگوهای ۱+ ۵ كه درباره‌ی مسائل هسته‌ای بحث میكنند، آمریكا و جمهوری اسلامی دو به دو، درباره‌ی مسئله‌ی هسته‌ای ایران بحث كنند. من به این گفتگوها خوشبین نیستم. چرا؟ چون تجربه‌های گذشته‌ی ما نشان میدهد كه گفتگو در منطق حضرات آمریكائی به این معنی نیست كه بنشینیم تا به یك راه حل منطقی دست پیدا كنیم ــ منظورشان از گفتگو این نیست ــ منظورشان از گفتگو این است كه بنشینیم حرف بزنیم تا شما نظر ما را قبول كنید! هدف، از اول اعلام شده است؛ باید نظر طرف مقابل قبول شود. لذا ما همیشه اعلام كردیم و گفتیم كه این، گفتگو نیست؛ این، تحمیل است و ایران زیر بار تحمیل نمیرود. من به این اظهارات خوشبین نیستم.

۳. در مطلب قبلی نوشتم که "برخلاف بسیاری از پیش بینی ها که در دولت آینده ضمن تنش زدایی با جهان، تعامل سازنده ای با دنیا خواهیم داشت، تصورم بر این است بیشترین تنش های بین المللی ایران با برخی کشورهای دنیا در این دوره صورت خواهد گرفت." اما ظاهرا هنوز هیچ اتفاقی نیفتاده، شاهد از غیب رسیده است.

 البته همچنان امیدوارم این پیش بینی اشتباه باشد و هیچ گاه کار به درگیری های نظامی نرسد اما تجربه نشان داده که هر گاه در برابر غرب قرار باشد عقب نشینی یا کوچکترین نرمشی صورت بگیرد، طرف مقابل با گستاخی مضاعف جلو خواهد آمد و در حال حاضر که رای به روحانی در بسیاری از مجامع بین المللی این گزاره غلط را تایید کرده که تصمیمات مردم ایران تابعی از فشارها و تحریم های بین المللی است، چشم انداز بسیار مبهم و حتی ناخوشایندی وجود دارد.

شاید درک این مساله برای آن بخشهایی از  مردم که با رای به روحانی به دنبال تنش زدایی و به تبع آن بهبود وضعیت اقتصادی بودند چند سال زمان بخواهد که تنها راه پیشرفت، عزت ملی و حتی بهبود وضع معیشتی نیز از مسیر گفتمان مقاومت و ایستادگی بر اصول می گذرد.