ظاهرا همچنان تحلیل ها درباره بکارگیری تعبیر «نرمش قهرمانانه» در سخنان اخیر رهبر معظم انقلاب ادامه دارد و خیلی ها با تعجب! درباره چون و چرایی طرح این مساله بحث و گفتگو می کنند، اما به نظر می رسد این موضوع هیچ نکته جدید و عجیبی به همراه ندارد و ریشه تاریخی درازمدتی هم دارد؛ این فقط یک نمونه است:

سال 1358 امام خمینی موظف به تنفیذ بنی صدر نبود بلکه این اختیار را داشت که او را تنفیذ کند یا نکند اما علیرغم میل باطنی اش این کار را کرد و بعدها در نامه تاریخی عزل حسینعلی منتظری در فروردین 68 نوشت که «و الله قسم، من راي به رياست جمهوري بني صدر ندادم و در تمام موارد نظر دوستان را پذيرفتم.»

 این تنها یک نمونه از مشی عملی امام (ره) در بکارگیری تاکتیک «نرمش قهرمانانه» بود که برکاتش در سالهای آینده برای جمهوری اسلامی و همان مردمی که به بنی صدر رای دادند مشخص شد. بگونه ای که بنی صدر کمتر از دو سال بعد، به همراه مسعود رجوی مفتضحانه از کشور گریخت و همان مردمی که به او رای دادند با شعار «مرگ بر بنی صدر» در خرداد 1360 او را بدرقه کردند. 

اما فقط تصور کنیم که در روز تنفیذ بنی صدر، امام تاکتیک «نرمش قهرمانانه» را بکار نمی گرفت و بعد از رای 10 میلیونی مردم، او را به ریاست جمهوری منصوب نمی کرد، الان سی سال همه و همه باید جواب می دادند که بنی صدر مظلوم واقع شد و نگذاشتند در این کشور به خلق الله خدمت کند!